Danseskule i skreddarverkstaden
I skreddarverkstaden til Gunvald Gundersen var det stor nok golvplass til å ha heimelaga dansekurs.
Av Ove Kristian Haugaløkken
Artikkelen fortset nedanfor bildet.
Hjellgarden på eit maleri som Theodor Haugaløkken måla ein vårdag på slutten av 50-talet.
Artikkel 26 av 26: Han hadde sansen for barn, ungdom og glede, Gunvald Gundersen. Det var ein vinter at nokre av oss ungane på Hjelljordet kom på at vi skulle lære oss å danse. Vi fekk låne den gamle skreddarverkstaden hans Gunvald – eit tilbygg i nordenden av huset. Der var det rikeleg med golvplass.
Skeptiske mødre
Det var om å gjera å få med så mange som mogleg av dei halvstore ungane på dette heimelaga dansekurset. Enkelte av mødrene til jentene var nok litt skeptiske. På den tida var det ikkje skikk og bruk at ungane, og særleg ikkje jentene, fekk gå på dans før dei var konfirmerte. Men når alle var forsikra om at dette var ein danseskule, og det var i huset hos Gunvald og Pauline, så var det greitt.
Eg har ofte tenkt på dette dei seinare åra, når eg les i avisene at politiet i dei større byane ofte må frakte heimatt fulle ungar heilt ned i 12-års alderen som er ute i gatene til langt på natt. Det er nok enkelte av dagens foreldre som kunne hatt noko å lære av folkeskikken som husmødrene på Hjelljordet, ja på Otta i det heile, formidla til ungane på 50-talet.
Lokal gamaldanslærar, men brevkurs i selskapsdans
For å koma i gang med danseskule måtte vi ha danselærarar. Det var fleire vaksne som kunne hjelpe til med dei vanlege dansane som vals og reinlender. Ragnar Barrusten, som arbeidde på jernbanen og budde midt på Hjelljordet, var kjent som ein framifrå masurkadansar. Dotter hans, Anne Kari, var med i vennegjengen. Ho fekk far sin til å stille opp som masurkalærar. Det vart ein suksess.
Men det var verre å finne lærarkrefter til meir moderne selskapsdans, så vi fekk lånt oss eit brevkurs med fleire hefte. I eitt av hefta stod det om foxtrot. I eit anna om tango. Der var det inntegna korleis både guten og jenta skulle setja føtene. Så øvde vi kvar for oss, gutane og jentene, med ein som heldt i heftet og tok stega fyrst, og dei andre etter.
Til sist prøvde vi saman. Vi tykte det gjekk riktig bra, og slik dreiv vi på, dans etter dans. Det meste av denne dansekunsta har eg nok gløymt i dag, men eg hugsar desse kveldane i skreddarverkstaden til Gunvald. Og fremdeles finst det vel att ein og annan på Hjelljordet som høyrer til den vesle og spesielle gruppa som har lært seg tango og foxtrot av eit brevkurs.
På avslutningsfesten for den lokale danseskulen nedst på Hjelljordet kom også dei vaksne. Alle var med og dansa. Det fall seg heilt naturleg. Sjølv om dei fleste jentene helst ville danse masurka med Ragnar Barrusten – det var han som var den beste masurkadansaren. Same kor mykje vi gutungane hadde øvd oss.
Minnes oppveksen på gamle trakter
Eg flytte frå Hjelljordet på starten av 60-talet, og frå Otta nokre år seinare. Når eg ein sjeldan gong er attende på Hjelljordet og ferdast vegen ned forbi Gundersen-huset der vi sto på ski og rende oss på kjelke, der vi lærde oss å danse og kanskje var litt småforelska utan at nokon fekk veta det – og der vi feira sankthans, kjem eg på sangen om Rosen og sommerfuglen. Og der står Oskar og Margrete og syng på den vesle sletta litt nordafor og nedafor huset. Som om tida har stått stille.
Denne artikkelen er del 26 og den siste i serien Otta i femtiårom av Ove Kristian Haugaløkken.